W lesie już noc. Latarnia na Chatce Czarów wygląda teraz najpiękniej. Ciepłe światło rysuje kształty drewnianych belek, cegieł, kamiennej podmurówki. A w Chatce ja, moje słoje, setki butelek już pełnych i jeszcze pustych, kilogramy i litry skarbów. Rozcieram ziarna robusty w masywnym moździerzu z czarnego granitu. Kawa palona trzy tygodnie wcześniej intensywnie pachnie przygodą. Nie trę jej na pył, wystarczy dobrze pokruszyć. Po garści kawy, garść nasion kakaowca z jutowego worka: rozsiadł się pękaty na ławeczce obok stołu, niby kot, i puszcza do mnie oko napisem kot – di – vłaa. Tak się czyta Cote d’Ivoire czyli Wybrzeże Kości Słoniowej, skąd pochodzą ziarna. Mam słabość do tych worków – wędrowniczków o zapachu czekolady. I do wszelkich zamorskich przypraw: garść goździków, dwie ziela angielskiego, pięć garści gwiazd anyżu, cynamon, kardamon, pieprz. Jakbym robiła spóźnione pierniki. Po garściach egzotyki – garści tubylcze: liście mniszka, krwawnik, czeremcha, dziurawiec, bukwica. Twarde ziarna ostropestu poddają się jedynie sile żarnowego młynka Spong. Mielę, rozdrabniam, miksuję i wkładam wszystko razem, do wielkiego słoja. Lista składników jest już długa, a ja wciąż dodaję kolejne: fermentowane kwiaty lilaka i jego torebki nasienne; aromatyczne kubeby; tatarak; korę dębu z gałęzi 2 metry nad ziemią – urwałam świeże gałązki, z pączkami. […]
The post Pięć garści gwiazd. Nowa wersja herbiberga. appeared first on H E R B I N E S S.
